- Home
- Inspiratie
- De praktijk van het bidden
- Een biddende kerkenraad
"Heer, leer ons bidden"
Een kijkje in de keuken onze gebedsgroep
Het is woensdagavond tegen een uur of zeven. Het is tijd voor het wekelijkse gebedsuur in onze kerk.
Langzamerhand druppelen de deelnemers binnen. Soms zijn het er tien, soms zijn het er vier. We groeten elkaar hartelijk, zingen een opgewekt lied en overdenken met elkaar een bijbelstukje.
Bijna al onze deelnemers van onze kring hebben thuis een internetaansluiting en hebben de vorige dag in hun emailbox de punten van dankzegging en voorbede gevonden die op dit moment spelen.
Samen nemen we in het kort deze punten nog even door voor dat we samen danken en bidden. We hebben met elkaar gekozen voor de vorm van het 'conversatiegebed', wat inhoudt dat we bij elk gebedspunt elkaar aanvullen in het verwoorden van de dank en voorbede. Net zoals je dat ook in een goed gesprek doet. Niemand heeft immers het volmaakte gebed.
Wat we daarin ook met elkaar afspraken dat we telkens korte gebeden zouden uitspreken, omdat de Bijbel ons daar toe aanspoort en dat ook veel meer betrokkenheid als groep geeft! Vooral in situaties van ziekte en zorg van gemeenteleden merken we dat dit samen zo aanvullend bidden veel moed en kracht geeft. De afgelopen tijd hebben we zo ook veel en intens voor jongeren gebeden. Het heeft ons dan ook echt bemoedigd, dat sinds enige tijd een Alphagroep voor jongeren is gestart. Bidden is echt deel uitmaken van Gods ondergrondse die betrokken wordt in het losmaken van bepaalde stroeve situaties.
Waarom hebben we in onze kerk een dergelijk gebedsuur?
Regelmatig kom ik mensen tegen die mij vragen waarom we elke week zo bij elkaar komen. "Er wordt toch op zondagochtend ook tijdens de kerkdienst voor de zieken en de wereld gebeden", zeggen ze dan vaak.
Natuurlijk hebben ze daar gelijk in, de dienst van de voorbede is een heel belangrijk onderdeel van de zondagse kerkdienst. Maar als we in de Bijbel kijken en de kerkgeschiedenis bestuderen, dan ontdekken we dat er een grotere veelkleurigheid is en betrokkenheid van gemeenteleden juist in deze dienst van de gebeden. Kijk maar eens in het bijbelboek Handelingen bijvoorbeeld: de 120 mensen in de bovenkamer die tien dagen bidden (Hand. 1), de eerste christenen die thuis en in de tempel samen kwamen (Hand. 2:38-47), de voorbede van de gemeenteleden bij de gevangenneming en vrijlating van Petrus (Hand. 12).
Kortom gebed is de hartslag van de gemeente! En wat gebeurt er bij u en bij mij als het hart niet meer klopt?
Wij hebben mogen herontdekken dat bidden een veel belangrijker plaats in mag nemen, dan dat we tot nu dachten.
Waarom hebben mensen moeiten met een gebedsuur?
Het is voor veel mensen een hele stap om deelnemer te worden van een gebedsuur. Hoe komt dat nu toch eigenlijk? Ik denk dat er op twee terreinen oorzaken liggen.
Ten eerste dat veel mensen thuis het hardop bidden niet meer leren kennen en dus ook niet meer praktiseren.
Ik herinner me nog heel goed hoe een bevriende predikant in Zeeland eens vertelde toen hij een echtpaar vroeg naar hoe ze samen de dag besloten, dat ze hem vertelde dat ze beiden hardop baden "Ik ga slapen , ik ben moe, ik sluit mijn beide oogjes toe" en dat ze dan gingen slapen. U zult er om lachen, maar ik denk dat menig man en vrouw bij het sluiten van de dag geen woord meer tot hun Schepper zeggen. Hoe zullen zij dan hun kinderen leren bidden? Vooral mannen hebben hierin het nodige huiswerk.
De tweede reden waarom veel mensen moeiten hebben met een gebedsuur, dat ze vaak denken dat je een soort superchristen moet zijn wil je daar aan mee doen. Het tegendeel is gelukkig waar, maar het is wel veelzeggend dat deze gedachte postgevat heeft bij zo velen. De duivel heeft een truccendoos vol om ons af te houden van een krachtig gemeenteleven, waar gebed een belangrijke plaats inneemt. In de vele gebedsuren die ik heb mee mogen maken ben ik altijd weer onder de indruk van de echtheid van de mensen die er zijn. Door uiterlijke vroomheid prik je immers zo heen.
Ik vind wel dat mensen die langer een gebedsuur bezoeken altijd alert dienen te zijn dat ze mensen die hier het begin van nog moeten ontdekken, echt behulpzaam dienen te zijn. Even pas op de plaats om de nieuwkomer in te laten groeien... Daarnaast: hoe opener een gebedsgroep communiceert met de gemeente, des te minder zal er een blokkade kunnen zijn om deel te nemen.
Een goed begin is het halve werk
Toen ik als kleine jongen voor mijn zwemdiploma moest leren duiken heb ik heel wat angsten uitgestaan, tot het moment dat ik ontdekte dat je het gewoon moest doen en je vrees kon over winnen. Zo gaat het ook bij bidden: ga het gewoon met elkaar doen. Samen bidden kun je immers leren. Lees er een paar goede boeken over, neem eens deel aan naburige gebedsgroep, zoek een vriend of vriendin, maak het bespreekbaar met de kerkenraad, bid er voor en ga beginnen.
Onze gebedsgroep is ontstaan omdat we deelnamen aan de Week van Gebed die aan het begin van nieuwe jaar in heel veel kerken wordt gehouden. Na afloop van die week zeiden we tegen elkaar: "Hier moeten we mee verder." We spraken tijd en plaats af en zijn met elkaar begonnen. We zijn niet meer opgehouden. Bidden is echt doen. We praten er vaak veel te veel over.
Wat ook een hele goede tip is om de predikant eens te vragen een serie preken te houden over de plaats van de gebed in de gemeente en na afloop mensen de gelegenheid te bieden om daarover door te praten.
Ik wens jullie daarbij van harte Gods zegen toe.
Ds. Robbert-Jan Perk
Verwerkingsvragen voor bij dit artikel in de Startkrant :
- Hoe zou bij jullie en mij thuis het samen bidden weer onder de aandacht gebracht kunnen worden?
- Waarom hoef je geen superchristen te zijn om deel te nemen aan gezamenlijk gebedsuur?
- Wat zou onze eerste concrete stap kunnen zijn om verder te komen op het terrein van gezamenlijk gebed?